Cumhuriyet Dönemi Türk şairleri arasında yer alan Özdemir Asaf, 1923 yılında ankara’da dünyaya gelmiş olup 1981 yılında İstanbul’da hayata gözlerini yummuştur. Kendisi tarafından kaleme alınan şiirler birçok kişi tarafından basit cümleler ile oluşturulmuş gibi düşünülse de Özdemir Asaf’ın kelime oyunları ile orası oldukça iyiydi. Kullanacağı kelimeleri özenle seçen Asaf; günümüzdeki müzik dünyasının da canlanmasına olanak sağlamıştır. Popüler olarak dinlediğimiz birçok müziğin aslında Özdemir Asaf tarafından yazıldığını belki de birçok kişi bu yazıyı okuyarak öğrenmiştir. Türk edebiyatı ve şiir denildiği zaman akla gelen ilk isim olarak gösterilen Asaf, son zamanlarda gençler tarafından da merak edilmeye başlanmıştır.
Özdemir Asaf Sözleri sosyal medya içerisinde bilinçli ya da bilinçsiz olarak bir çok kişi tarafından paylaşılmakta. Kullanmış oldu ismin aslında gerçek adı olmadığını, gerçek adının Halit Özdemir Arun olduğunu birçok yerde dile getirmiştir. Iki kez evlilik yaşamış olan Asaf, kaleme aldığı söz ve şiirlerde daima eşlerine olan sevgi, bağlılık ve inanç gibi konuları işlemeye çalışmıştır. Bununla beraber toplum sorunlarını dile getiren Özdemir Asaf, kalbe dokunan cümleleri etkili bir şekilde kullanılmasından dolayı günümüzde dahi ölümsüzlüğünü ilan etmiş durumda. Özdemir Asaf Sözleri son yıllarda sadece sosyal medya paylaşımı yapılmak için kullanılmakta. Bilinçli olarak şairi araştıran, yazdıklarını merak eden kitle sayısının oldukça az olduğunu söyleyebiliriz. Amacınız her ne olursa olsun;
Özdemir Asaf Sözleri
Bekle’ deseydin, gelmeyeceğini bilsem bile beklerdim..
Herkes fazlasıyla sevmiş, ben eksikleriyle de sevdim oysa.
İnsan parasını kaybedince fakir,Özgürlüğünü kaybedince esir,Aşkını kaybedince şair olurmuş.
Yalnızlık paylaşılmaz…Paylaşılsa yalnızlık olmaz…!
İnsanın büyüdükçe mi artıyor dertleri ?Yoksa insan büyüdükçe mi anlıyor gerçekleri?
İyi geceler canım derdin. Gecenin iyiliğinden çok, canın olma düşüncesi yeşerir dururdu içimde. Ben yürümeye başlayınca denizlerin üstünde karalarda koşanlar durup bana baktılar.
Benim en sevdiğim söz, senden duyduğum bendir.
Sil ağzının kenarını, yine gülüşünden cennet akıyor…
Artık benim mutluluk denen bir kavramım olmayacak. Daha mutsuz olmamak için…
Onun güzelliğini yalnız ben görüyorsam bu sevgidir. Yalnız ben biliyorsam bu aşktır. Hiç kimse görmüyorsa bu yalnızlıktır.
Yalnızlık paylaşılmaz paylaşılsaydı yalnızlık olmazdı. Bazen dayanmaktır sevmek; hayat nereden vurursa vursun ayakta durabilmek… Bazen yaşamaktır sevmek; soluksuz ciğer gibi sevgisiz kalbin duracağını bilmek… Bazen ağırdır sevmek; sevdiğine layık olabilmek… Ve bazen hayattır sevmek; birini çok uzaktayken bile, yüreğinde taşıyabilmek…
Düşümde aşk ile karşılaştım. İnsanı arıyordu. Uyandım, insan ile karşılaştım. Aşkı arıyordu.
Bekle dedi, bekle dedi gitti ben beklemedim, o da gelmedi. Ölüm gibi bir şey oldu ama kimse ölmedi.
Yaşamak, ilkin sevgi ile sevmek ile başlar, doğumla, doğmakla değil. Yaşam da sevgisizlikle biter, ölümle, ölmekle değil…
Onun güzelliğini herkes görüyorsa o bence az güzeldir. Herkes biliyorsa o bence hiç güzel değildir.
Dünyanın nüfusu ikiye bölünüyor. Yarısı sen oluyorsun, yarısı ben. Sonra ikimiz bir bütün oluyoruz, kimseye sezdirmeden…
Kaçmak istedikçe sana yakalanıyorum. Söndürmek istedikçe sana yanıyorum. Yenildim işte! Yine de seviyorum.
Aşk; görmekten çok özlemeyi sever, dokunmaktan çok düşlemeyi. Ve aşk öyle haindir ki; nerede imkansız varsa gider onu sever.
Mutlu edemeyeceksen, meşgul de etmeyeceksin.
İnsanı bedenen ameliyat etmek için bayıltmak gerekir, ruhen ameliyat etmek için ise ayıltmak.
İnsanlar gelmeleriyle boşluk dolduranları severler, gitmeleriyle boşluk yaratanlara aşık olurlar. Dün sabaha karşı kendimle konuştum. Ben hep kendime çıkan bir yokuştum. Yokuşun başında bir düşman vardı. Onu vurmaya gittim ve kendimle vuruştum.
Aşk; iki kişinin sokak kavgasına benzer, çünkü ayıran hep bir yabancıdır.